گروهی از دانشمندان موفق به تولید رباتی کوچک با بدنی از جنس سیلیکون شده‌اند که می‌تواند با استفاده از سلول های ماهیچه قلب یک موش و اسکلتی از جنس طلا، حرکت یک سفره ماهی را در آب تقلید کند. این ربات را باید نتیجه تلفیق علم بیولوژی و رباتیک دانست که می‌تواند راه را برای تولید رده تازه‌ای از ربات های «ارگانیک» یا «نیمه زنده» هموار کند.
برای تقلید حرکت، این ربات شناگر مجهز به دو ماهیچه سیلیکونی جهت حرکت باله های خود است. در شرایطی که در بدن یک سفره ماهی زنده ماهیچه‌ای مجزا برای بالا آوردن باله پس از پایین رفتنش وجود دارد، در این ربات کوچک اسکلت فلزی وظیفه بازگرداندن آن به حالت اولیه را به انجام می‌رساند. القای فرمان حرکت ماهیچه توسط نور نجام می‌گیرد و نتیجه آن حرکت ربات در آب است.
این ربات ارگانیک نسبت به نمونه زنده خود بسیار کوچکتر بوده و ساختار اسکلتی به مراتب ساده تری دارد. این طراحی ساده و سبک در کنار مکانیزم حرکتی بسیار خلاقانه می‌تواند سرآغاز تولید نسل تازه‌ای از ربات های شناگر زیرآبی شود.
طبق اعلام تیم طراح، ربات بیولوژیک آنها توانسته ۶ روز مداوم بدون توقف شنا کند. به خصوص که مکانیزم محرکه آن از لحاظ کارایی، سرعت و مصرف انرژی بسیار بهینه تر از تمامی نمونه های فعلی است. ضمن این که با تابش الگوی خاصی از نور می‌توان این سفره ماهی مصنوعی کوچک را از میان موانع عبور داده و به سمت هدفی خاص هدایت کرد.
ربات ارگانیک فعلی کاربرد خاصی ندارد، اما نوآوری های به کار رفته در آن به طور حتم در آینده ربات های شناگر تاثیر مستقیمی خواهد داشت. به مانند همیشه تاریخ علم، باز هم به این نتیجه می‌رسیم که طبیعت بهترین راهنما و الگو برای توسعه ماشین‌ها است.